Sowa śnieżna (Bubo scandiacus) zwana także puchaczem śnieżnym jest duży ptakiem z wyraźną białą szlarą* i żółtymi oczami. Wokół dzioba ma długie pióra, a nogi i palce są obficie są opierzone. Samiec jest prawie cały biały ( z nielicznymi plamkami), a samica ma bogato plamkowane upierzenie na wierzchu i prążkowane od spodu.
Występuje w tundrze Euroazji lub Ameryki Północnej. Zimuje w Skandynawii, Ameryce Północnej, Azji Środkowej, tajdze, a także w Polsce ( głównie na północy kraju). Zamieszkuje hale, łąki i pola uprawne.
Gniazdo buduje na ziemi w płytkich zagłębieniach bez wyściółki. Pisklętami zajmują się obydwoje rodzice.
Samce wydają monotonne "krooh". Podczas godów samiec ostrzega odgłosem "krek", samica pogwizduje.
Głównym pokarmem sowy śnieżnej są zające i lemingi*, rzadziej inne ptaki i ryby. Poluje za dnia.
Gatunek ten został dwukrotnie opisany naukowo przez Karola Linneusza w 10 edycji Systema Naturae, w 1758 roku.
Sowa śnieżna nazywana jest także: sową arktyczną, sową-duch, duchem tundry,skandynawskim ptakiem nocny i białym strachem północy.
Rumuńczycy wierzą, że dusza pokutującego grzesznika leci do nieba jako sowa śnieżna.
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. W Polsce znajduje się pod ścisłą ochroną.
Sowa śnieżna jest dostępna w Magicznej Menażerii na ul. Pokątnej.
szlara - promienisty wieniec piór otaczających oczy sowy. Funkcją szlary jest zbieranie dźwięków z otoczenia do celów nawigacyjnych.
leming - niewielki, roślinożerny gryzoń z rodziny norników, zamieszkujący północną Eurazji i Amerykę Północną. Gdy spada liczebność lemingów, na świat przychodzi również mniej sów śnieżnych. Populacja lemingów bezpośrednio wpływa na liczebność tych sów.
