Kraska (Coracias garrulus) ma turkusową głowę, spód ciała oraz skrzydła ( oprócz lotek, które są czarne na wierzchu, a granatowe pod spodem), ma rdzawy grzbiet, czarny dziób i żółtawe nogi. Młode różnią się upierzeniem od osobników dorosłych.
Kraska jest ptakiem wędrownym. Występuje w Europie, Azji, a na zimę odlatuje do Afryki. W Polsce można ją spotkać na Podlasiu, Kurpiach i Mazurach. Zamieszkuje pola, łąki, skraje lasów (głównie sosnowych). Lubi przesiadywać na drutach linii energetycznych.
Jest dziuplakiem. W Polsce zamieszkuje dziuple po dzięciole czarnym lub zielonym najczęściej wybudowanych w sosnach, wierzbach lub olchach.
Pokarmem kraski są owady: szarańczaki i chrząszcze, ale także pająki, dżdżownice, drobne gady, żaby oraz norniki. Na jesień jedzą także owoce.
Odgłosy kraski często są mylone z krakaniem wrony siwej ("rak rak" brzmi pododnie jak "krak").
Kraski tworzą pary na całe życie.
Ptaki te nie są płochliwe. Nie stronią od ludzkich siedlisk.
W Polsce gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Kraska jest prawnie chroniona przez Ministerstwo Magii. Oznaczona jako "gatunek skrajnie zagrożony" w Czerwonej Liście Magicznych Zwierząt Ginących i Zagrożonych.
Zagrożeniami dla tego gatunku są zmiany w krajobrazie rolniczym, a także brak odpowiednich drzew z dziuplami. Negatywnie wpływa wycinanie starych, dziuplastych drzew oraz środki ochrony roślin stosowane w rolnictwie.
Powinno się pozostawiać stare drzewa z dziuplami i wieszać duże budki lęgowe, które lubią zamieszkiwać.
Krasa oznacza "piękno, urodę", staropolskim - "barwę, kolor", a prasłowiańskim "kolor ognia, jasną czerwień". W czeskim i słowackim kráska funkcjonuje jako słowo "piękna".
